33 rozdział

Z perspektywy Lilly w tle

Przyglądałam się dwóm wielkim, wypełnionym po brzegi walizkom. Przez najbliższe kilka lat możliwe, że pojawię się  tu raz czy dwa razy. Może nawet w ogóle. Wszystko zależy od tego czy moja mama będzie chciała przyjechać z Lucasem do mnie i Philippa na święta. Tak, jesteśmy razem i jak na razie nikomu to nie przeszkadza. Chyba, że chcemy wliczyć moich byłych przyjaciół. Ale oni nie są dla mnie teraz ważni. Jestem szczęśliwa. Nawet bardziej niż wcześniej.
-Już spakowana?- zapytała, mama wchodząc do mojego pokoju.
-Yep- odpowiedziałam. Moja matka podeszła do jednej z walizek i zasunęła zamek błyskawiczny, po czym głośno westchnęła.
-I pomyśleć, że cztery lata temu byłyśmy prawie nierozłączne. A teraz po raz drugi wyjeżdżasz- powiedziała lekko pociągając nosem.
-Mamo-powiedziałam, przytulając ją.- Powiedziałam ci, że jeśli chcesz możesz z Lucasem pojechać ze mną. Znajdziemy wam dom czy mieszkanie. Umiesz perfekcyjnie francuski. A Lucas się nauczy.
-Wiem-odpowiedziała.- Będę szukała dla nas mieszkania. A kiedy już coś znajdę, to je kupię i będziemy wszyscy razem. W nowym miejscu. Zaczniemy wszystko od nowa.
Ucieszyła mnie ta wiadomość, ponieważ moja mama była mi zawsze bardzo bliska. Kiedy przytulałam się z nią, na mój telefon został puszczony sygnał. Oznaczało to, że Philippe czeka już przed moim domem w taksówce.
-Muszę iść, mamo- powiedziałam. Ona złapała moją twarz w swoje ręce i zaczęła mówić.
-Dzwoń do nas codziennie. I nie rozszalej się za bardzo. Jak znajdę jakieś mieszkanie dam ci znak-na sam koniec, pocałowała mnie w policzek. Do mojej sypialni wbiegł Lucas i mnie przytulił. Chłopiec płakał.
-Nie płacz-powiedziałam do niego.- Niedługo się spotkamy. Zamieszkasz z mamą niedaleko mnie w Paryżu i będzie dobrze. Będziesz blisko Philippa, a przecież go tak bardzo lubisz- chłopiec na te słowa uśmiechnął się i na ucho wyszeptał mi „Kocham Cię, Lilly”. Moja mama pomogła wynieść mi na zewnątrz dwie walizki. Oczywiście przy taksówce czekał mój chłopak. Kierowca wraz z mamą włożyli moje bagaże do bagażnika, a ja z Philippem pocałowaliśmy się. Moja mama na koniec przytuliła mnie i weszła do domu. Blondyn wsiadł do samochodu, a ja spoglądając ostatni raz na swoją dzielnicę zobaczyłam, że ku mnie zbliża się osoba. Chwilę jej się przyglądałam, aż w końcu poznałam, że to Litzy. Zatrzymała się i ręką pokazała mi bym tutaj przyszła.
-Poczekaj chwilę- powiedziałam do blondyna i ruszyłam w stronę mojej byłej przyjaciółki.
-Czyli naprawdę wyjeżdżasz?- zapytała się mnie, gdy byłam już przy niej.
-Tak. Nic mnie tutaj nie trzyma-odpowiedziałam bez większego wzruszenia.
-A przyjaciele? Chłopacy? Zayn? Oni nic już dla ciebie nie znaczą? - powiedziała lekko zdenerwowana.
-Zostawiliście mnie, bo wybrałam Philippa. Przepraszam, że pokochałam go, a nie Zayna, który myśli tylko o pracy- powiedziałam z sarkazmem.
-On myśli tylko o pracy?! Jezu, jak ty go w ogóle nie znasz. Ciekawe, czy kogokolwiek z nas znasz!- krzyczała.
-Tak, znam ciebie-odpowiedziałam jej, wiedząc, że to co zapewne zaraz powiem okaże się moim największym błędem.
-I jakie wnioski?- zapytała, z lekkim zaciekawieniem.
-Jesteś zwykłą dziwką, która myśli tylko o sobie i swoich jebanych problemach, które tak naprawdę są niczym-powiedziałam, a Litzy przez chwilę stała w milczeniu. Następnie zamachnęła się i walnęła mnie w twarz. Złapałam się za bolący policzek, a ona powiedziała.
-Nie mów o mnie, że jestem dziwką. To ty wyjechałaś. Zayn myślał, że zrobiłaś to z miłości. Wszyscy tak myśleliśmy. A ty bawiłaś się w tym zasranym Paryżu z Philippem.
-Jednak to nie ja bzykałam się z chłopakiem w zamian za narkotyki- odpowiedziałam, wiedząc, że to ją wkurzy.
-Wolę być uważana za puszczalską, niż zostawić przyjaciółkę w najgorszym momencie jej życia. Wiesz chociaż co u Jullie?!- zapytała, a ja nie wiedziałam co mam jej odpowiedzieć.- Właśnie. Na koniec naszego spotkania mogłabym powiedzieć, że fajnie było się z tobą przyjaźnić, ale nie będę nikogo okłamywać. Byłaś najgorszą przyjaciółką jaką kiedykolwiek miałam- powiedziała i z dumą ruszyła w kierunku centrum miasta.  Ja poszłam do taksówki gdzie czekał na mnie Philippe. Gdy do niej wsiadłam, złapał mnie za rękę i zapytał.
-Coś się stało?
-Tak. Zrozumiałam dopiero po 7 latach jakich mam beznadziejnych przyjaciół- odpowiedziałam spoglądając w okno. Ruszyliśmy na lotnisko. W milczeniu przyglądaliśmy się uliczkom w Londynie. Na Lotnisku nadal nie odzywaliśmy się do siebie. Czekając w hali odlotów usiedliśmy na krzesłach, trzymając się za ręce. Moją uwagę przykuła mała sprzeczka ochroniarza z jakimś chłopakiem.  On wyrwał się mu i zaczął biec w naszą stronę.
-Lilly, zobacz-powiedział do mnie Philippe, ale ja go nie słuchałam, ponieważ wiedziałam kim jest ten chłopak. Wstałam i truchtem ruszyłam w jego stronę. Mój chłopak z przerażeniem przyglądał się całej sytuacji.
-Zayn- powiedziałam lekko zdyszana, gdy byliśmy już obok siebie.-Co ty tu robisz?- zapytałam.
-Litzy mi powiedziała, że wylatujesz do Paryża i, że tylko ja mógłbym cię tu zatrzymać. Więc, proszę cię o to byś z nami tutaj została.
-Nie chcę. Nie rozumiesz, Zayn?- powiedziałam, patrząc mu w oczy.
-Czego?- zapytał, łapiąc moje ręce.- Że zmarnowałem raz swoją szansę? Czemu nie dasz mi tego naprawić?
-Bo kocham jego- powiedziałam, wskazują jedną ręką na blondyna.
-A co on ma czego ja nie mam?- zapytał, ze smutkiem w oczach.
-Nie wiem- powiedziałam, po chwili milczenia.- Coś ciągnie mnie do niego bardziej niż do ciebie.
-Kocham cię, ale to twój wybór. Ja się z tym jakoś pogodzę- odpowiedział i ruszył w kierunku wyjścia. Ochroniarz po drodze zgarnął go i wyprowadził z lotniska.
-Lilly, musimy już iść- powiedział Philippe, podchodząc do mnie i kładąc rękę na ramieniu.-Chyba, że nie chcesz. Wybór należy do ciebie- dodał.
-Chcę- odpowiedziałam i pocałowałam go w usta. Następnie weszliśmy na pokład samolotu.

I jest przedostatni rozdział. Niestety jest krótki, ale nie miałyśmy weny na niego. Jutro między godziną 17-20 pojawi się ostatni rozdział. A już w środę/ czwartek udostępnimy tutaj link do nowego bloga. Mamy nadzieję, że wam się podoba i nie zabijecie nas za to, że Lilly wybrała Philippa.