16 rozdział

Z perspektywy Jullie w tle
-Dobrze Jullie może powiesz jakie zmiany zaszły u ciebie w tym tygodniu?- powiedział Edward. Jest on psychologiem młodzieżowym odpowiedzialnym za grupowe terapie.
-Po co?- odpowiedziałam.- Każdy wie co się u mnie zmieniło. Czemu muszę o tym opowiadać?- dodałam. Wszyscy siedzimy na krzesłach i każdy zwraca uwagę tylko na mnie. Spojrzałam na Maxa. Mały, trzynastoletni chłopiec przeszywał mnie wzrokiem. Jakby chciał wyciągnąć ze mnie wszystko co ukrywam. Moja współlokatorka, która siedziała przy mnie też się na mnie patrzyła. Dzisiejszego dnia miała na imię Rihanna. Nachyliła się i szeptem powiedziała:
-Po prostu to powiedz. Będziesz miała to z głowy.
-Słuchaj przyjaciółki- powiedział Edward.
-Jezu dobrze!- krzyknęłam.- Ostatnio pocięłam się. Dlaczego? Bo mój były znalazł sobie jakąś inną dziewczynę.
Wszyscy nadal mi się przyglądali.
-Dobrze, dobrze. Coś jeszcze się zmieniło?- pytał nadal nasz terapeuta.
-W ciągu tego tygodnia opuszczę szpital- powiedziałam cicho. Moja współlokatorka bardzo się zdziwiła. Nikomu nie mówiłam o tym, że moja lekarka zdecydowała mnie wypuścić. Jednak raz na dwa tygodnie będę musiała ją odwiedzić. I jeśli zobaczy chodź jedną nową bliznę wyśle mnie z powrotem na leczenie. Po chwili milczenia Edward znowu zapytał:
-I jakie wyciągasz po tym wszystkim wnioski?
Chwilę się zastanowiłam i odpowiedziałam:
-Że nie warto się ciąć przez kogoś kto jest zwykłym dupkiem.
-Nie takiego wniosku się spodziewałem, ale też może być. Także na dzisiaj koniec. Możecie udać się do swoich sypialni czy gdzie tam chcecie-powiedział Edward, wstając i zabierając swoje rzeczy. Większość osób udała się do pokoju rekreacyjnego. Tylko ja i moja współlokatorką udałyśmy się do naszej sypialni. Kiedy usiadłam na łóżko Rihanna powiedziała tylko „Zostań” i gdzieś wyszła na chwilę. Po jakimś czasie wróciła, ale wraz z nią przyszedł Erick. Włosy miał rozczochrane, jakby przed chwilą wstał. Usiadł na łóżko mojej przyjaciółki i zapytał:
-To co się stało, że musiałaś mnie obudzić?
-Wiedziałeś, że Jullie opuszcza szpital?!- krzyknęła moja współlokatorka.
-Nikt mi o tym nie powiedział, ale dopuszczałem do siebie myśl, że ona opuści to miejsce szybciej niż my. Jako, że jestem osobą o bardzo rzadkiej chorobie przesiedzę tu jeszcze jakiś czas, a ty jako, że masz dwie choroby w jednej to też spędzisz tu jeszcze trochę czasu- powiedział spokojnie mój kolega zwracają się do Rihanny.
-I ty mówisz o tym tak spokojnie?- zapytała.
-Chyba powinnaś się cieszyć, że twoja przyjaciółka opuszcza szpital.
-A co jeśli… A co jeśli…- nie wiedziała co ma powiedzieć.
-Już wiem co cię boli- powiedział Erick wstając.- Boisz się, że ją stracisz. Nie chcesz by zapomniała o tobie.
-Nie martw się- powiedziałam do mojej koleżanki.- Będę was odwiedzać. Dzięki wam przecież normalnie tutaj funkcjonuję.
Kiedy kończyłam to zdanie do mojej sypialni weszła pani Isabell i powiedziała:
-Jullie masz gościa.
-Litzy?- zapytałam z nadzieją. Tęskniłam za nią, a ostatnio w ogóle się nie pokazywała i nie dawała o sobie znaku życia.
-Nie- odpowiedziała. Chciałam już wychodzić, ale ona dodała.- Weź kurtkę, bo ta osoba czeka na zewnątrz.
Wyjęłam z szafy czarny płaszczyk i narzuciłam go na brązowy długi sweter, wkładany przez głowę. Do tego ubrane miałam jeszcze rajstopy i beżowe emu. Wzięłam z łóżka jeszcze swój pamiętnik, ponieważ bałam się go zostawić, kiedy w pokoju była Rihanna i Erick. Nie miałam do nich 100% zaufania. Kobieta szła przede mną. Gdy znalazłyśmy się już przy wyjściu do ogrodu kobieta otworzyła mi drzwi. Kiedy znalazłam się na zewnątrz, zamknęła je. Rozejrzałam się po dworze. Wszędzie leżał śnieg. „Widocznie padał w nocy” pomyślałam. Zaczęłam szukać osoby, która przyszła mnie odwiedzić. I wtedy moją uwagę przykuła burza brązowych  włosów. Chciałam z powrotem wejść do środka, ale niestety kobieta zamknęła drzwi. Chłopak się odwrócił.
-Chodź do mnie- powiedział, klepiąc ręką wolne miejsce znajdujące się obok niego. Niestety nie miałam wyboru. Zamknęłam oczy i głośno westchnęłam. „Tylko nie okaż słabości i nie płacz” powiedziałam sobie. Usiadłam obok niego, ale nie patrzyłam w stronę Harrego.
-I jak tam?- zapytał, a ja nic nie odpowiedziałam.- Wszystko dobrze? Dlaczego nic nie mówisz?
-Wow, trochę to dziwne nie sądzisz? Miałeś mnie w dupie przez prawie miesiąc. I nagle sobie o mnie przypominasz. Nie, przepraszam. Nie przypominasz sobie o mnie, to ja przypomniałam tobie, że istnieję. I co tam u twojej kochanej Emmy?- zapytałam z sarkazmem w głosie.
-Między mną a nią nic nie zaszło. Była pijana i mnie pocałowała. Tylko tyle. A ty się pochwal kim jest Erick, bo coś dużo słyszałem na jego temat. Jesteście już razem, czy jeszcze nie ?
-Ja i Erick?!- powiedziałam z drwiną w głosie.- Wow, myślisz, że po tym wszystkim byłabym zdolna do bycia z kimś? Dla mnie słowa „Kocham Cię” coś znaczą. Nie tak jak dla ciebie.
-Myślisz, że to jak wyznawałem ci miłość, było nieprawdziwe?- zapytał.
-Tak, tak właśnie myślę- odpowiedziałam, spoglądając na niego. Na jego twarzy zauważyłam smutek.
-Przeszłości i przeznaczenia nie zmienisz. Tak miało być i tak będzie. Ale proszę cię tylko o jedno. Nie chcę żebyś przez mój jebany błąd zrujnowała sobie życie. Miliony chłopaków pokocha cię tak mocno jak ja. Zapomnij o tym jakim uczuciem mnie darzysz lub darzyłaś. Bądź tą dziewczyną, z którą spędziłem wspaniałe dwa miesiące w związku. Po prostu bądźmy dobrymi przyjaciółmi. Ty będziesz tolerować moje związki, a ja twoje.
Po tych słowach zrozumiałam, że znaczy on dla mnie wiele. I, że mogę mu zaufać.
-Jeśli mamy być przyjaciółmi. To proszę- podałam mu swój pamiętnik.- Przeczytaj to.
-Naprawdę? Dzięki- przytulił mnie. Brakowało mi jego słodkiego zapachu.- Kiedy mam ci to oddać?
-Zatrzymaj to sobie. Mi już to nie potrzebne.
Przytuliłam go jeszcze raz i poszłam. Drzwi tym razem były otwarte. Harry nie poszedł za mną. „Przyjaźń”, pomyślałam. Myślę, że to najlepsze wyjście. Poszłam do swojego pokoju, położyłam się na łóżko i po chwili usnęłam.
*następny dzień*
Siedziałam w m gabinecie pani Isabell.
-Pamiętaj. Raz na dwa tygodnie musisz tutaj przyjść. Będę oceniać wtedy czy nadal się tniesz i przy okazji poświęcimy godzinkę na terapię. Mam nadzieję, że rozumiesz?
-Oczywiście. A kiedy opuszczę szpital?- zapytałam.
-Na dniach. Dokładnie jeszcze nie wiemy, ale na pewno w tym tygodniu.
-Dobrze. Mogę już iść?
-Poczekaj-powiedziała, wyciągnęła coś z szuflady biurka. Był to mój pamiętnik.-  Dzisiaj z samego rana, przyniósł to twój chłopak…
-To nie jest mój chłopak. Jesteśmy przyjaciółmi- dodałam pośpiesznie.
-Dobrze. To Harry przyniósł to dzisiaj i kazał ci go dać.
Wzięłam zeszyt do ręki i opuściłam pomieszczenie. Usiadłam na schodach, opierając się o ścianę. Przejrzałam swój pamiętnik i moją uwagę zwróciła ostatnia strona, która zazwyczaj była pusta. Było tam przyklejone zdjęcie moje i Harrego, które robił nam Niall. Byliśmy na nim przytuleni. Najdziwniejsze było to, że ja tego zdjęcia nie przyklejałam. Odkleiłam fotografię i spojrzałam na dugą stronę. Harry coś tam napisał.
„Teraz rozumiem czemu robiłaś to wszystko. Dziękuję, że pozwoliłaś mi to przeczytać. Pamiętaj, że jeśli będziesz potrzebowała kiedyś wsparcia to masz przyjaciół. Litzy, Lilly, Nialla, Louisa, Zayna, Liama i mnie : ) ~Harry ‘’. Schowałam zdjęcie do pamiętnika i pomyślałam „Przyjaźń będzie lepsza niż omijanie się”.

Także mam nadzieję, że rozdział się spodoba. I jak w zwyczaju mamy, pytanie na koniec:
Czy podobają wam się dobrane osoby? Może historia Julli powinna dziać się z Niall'em, a przygoda Litzy z Harrym? Może do Lilly bardziej pasował by Liam?Wyraźcie swoje opinie.